Drie vrouwen, drie boeken, één hart

Over kwetsbaarheid, boeken en de kracht van het hart

1 november 2025 was een dag die me altijd bij zal blijven. Niet alleen omdat ik mijn eerste boek, Een roos van Robin, mocht presenteren… maar omdat ik dat mocht doen naast twee van mijn dochters: Shiela en Liselotte. Drie vrouwen. Drie verhalen. Drie boeken. Allemaal doorleefd, echt en vanuit het hart geschreven.

Er was een moment tijdens de presentatie waarop ik even stilviel. Ik keek om me heen en zag een zaal vol mensen die met open hart aanwezig waren. Mensen die kwamen luisteren, voelen, delen. Het raakte me diep hoeveel herkenning er was in de woorden, in de stilte, in de tranen.

Kwetsbaarheid is lang iets geweest wat er niet mocht zijn. Te gevoelig, te veel, te anders. Maar juist die gevoeligheid is mijn kompas geworden. Mijn kracht, mijn werk, mijn taal. En ineens zag ik dat ook terug bij Shiela en Liselotte. Dat wat ons vroeger soms “anders” maakte, was precies wat ons nu verbond, met onszelf, met elkaar, en met iedereen die daar in die ruimte aanwezig was.

We schreven niet zomaar drie boeken. Ze dragen een gezamenlijke onderstroom: dat álles er mag zijn. Het licht én het donker. De glinstering én de barsten. De lach én de traan.

Liselotte vatte dit zo prachtig samen in Geluk & Verdriet, waar ze laat voelen hoe beide emoties hand in hand mogen gaan. Hoe kinderen al vroeg ervaren dat licht en donker er allebei mogen zijn, en dat niets weggestopt hoeft te worden. Een boodschap die zó puur is.

Shiela vertelde over haar boek Gift, over het ongeluk dat haar leven stilzette en de lange weg van herstel die volgde. Haar hond, Gift, bleek in dat proces meer dan een trouwe metgezel. Hij was een spiegel. Een leraar. Een stille gids die precies wist wanneer hij moest blijven, en wanneer hij moest dragen.

En dan mijn eigen verhaal, dat ik verwerkte in Een roos van Robin. Een boek over verlies en rouw, over vertrouwen dat ooit diep wegzakt was en stap voor stap weer terugkeerde. Over opnieuw thuiskomen in mezelf, geleid door de verbinding met mijn overleden broer Robin en de lichtwereld die ons altijd draagt, ook wanneer wij denken alleen te zijn.

Zo stonden we daar, drie vrouwen naast elkaar, met verhalen die ooit pijn deden, maar nu de weg vrijmaakten naar verbinding en betekenis. En misschien was dat wel het allermooiste: dat onze persoonlijke verhalen, hoe verschillend ook in vorm en taal, één bedding deelden. Een zachte onderstroom die fluisterde: je mag er zijn, precies zoals je bent.

Heb jij ook een verhaal dat naar buiten wil? Ik hoor het graag.